Dag 6: laatste lesdag en eindpresentaties

Vandaag stonden we op om 8 uur. Om half 9 gingen we ontbijten. Kris deed het gebed. Na het ontbijt gingen we zoals gewoonlijk in de groepjes richting de school. 2 groepjes begonnen op het sportveld met het verven van een laken. Bij het groepje van Jetske, Dunja en Logan ging het goed, maar bij het groepje van Anna, Maartje en Kris ging dit echt helemaal fout. De verf was overal op de kleding gekomen en ze waren druk bezig om alle kleding schoon te maken. Gelukkig hadden we 15 Marnix shirtjes, die ze even aankonden. Zo konden we de blousjes wassen met speciale zeep en lieten we de blousjes drogen in de zon. Alles was toen weer goed gekomen. Het tweede uur was het de bedoeling dat de andere twee groepjes zouden verven. Door dit incident was dit niet mogelijk. Het groepje van Tim, Laura en Doenja ging voetballen op het sportveld en het groepje van Alexandra, Bart en Phebe wilden gaan dansen, want daar moest nog veel aan gedaan worden. Toen ze naar het auditorium gingen, bleek deze bezet te zijn. Uiteindelijk hebben ze samen met het groepje van Maartje, Kris en Anna gedanst in het auditorium, voordat het dichtging, later hebben ze samen met het groepje van Logan, Dunja en Jetske op het sportveld gedanst. Tijdens de lunch hebben we even wat praktische dingen voor de presentatie besproken, want die vond plaats na de lunch. Om 2 uur gingen we met z’n allen naar de school. Iedereen ging nog snel even naar zijn klas voor de presentatie begon, om nog de laatste dingen uit te leggen. Daarna moest iedereen met zijn klas naar het sportveld, waar er al meerdere kinderen in rijtjes zaten te wachten op de presentatie. Iedereen zat op de grond, maar wij kregen allemaal een stoel. Dat gaf ons een heel raar gevoel, want je wordt boven hen geplaatst en je wordt dus echt gezien als een serieuze leraar. De presentatie begon met een verrassing van onze kinderen, die was georganiseerd door de school zelf. Deze bestond uit een klassiek Indiase dans van 6 meisjes, een liedje gezongen door 4 van onze kinderen en een karate show van een jongen en een meisje. Het was allemaal heel leuk om te zien. Daarna deed Kris het openingswoord namens ons allen, waarin hij een aantal mensen bedankte en vertelde wat we gingen doen. Toen mochten wij met onze klassen laten zien wat we hebben gedaan. Per klas werden als eerst de knutselwerkjes geshowd en daarna eventueel een dansje/liedje. Nadat alle 4 de klassen hun presentaties hadden afgerond, gingen we met alle klassen tegelijkertijd ‘’Better when I’m dancing’’ doen, wat wij de afgelopen dagen elke groep hadden aangeleerd. Wij dansten met z’n allen gezellig mee. Het ging heel goed en de kinderen hadden heel veel plezier. Jetske sloot het af met het nawoord namens ons allen. Toen begon pas het emotionele gedeelte. Er kwamen 6 kindjes die persoonlijk een berichtje hadden voor hun leraren. Er waren ook 2 meisjes uit de groep van Maartje, Kris en Anna die een liedje zongen voor ons. Dit was heel lief. Na dit zei de principal van de school dat de kinderen nog iets voor ons hadden gemaakt. We stonden allemaal op en ontvingen de lieve kaarten en werkjes die ze voor ons persoonlijk hadden gemaakt. Toen begonnen Doenja en Jetske met huilen en meer mensen volgden. We mochten nog even naar de klas toe om afscheid te nemen en om de cadeautjes (pennen, ballonnen, etc.) te geven. Bij iedereen was het heel emotioneel: iedereen moest huilen, zelfs de stoerste jongens uit de klassen. Je zag echt het verdriet in hun lieve oogjes. Ze hadden in zulke korte tijd zoveel liefde voor ons ontwikkeld en gaven veel weg, ook al hebben ze zelf niks. In dit moment zag je echt heel duidelijk wat voor goed hart ze hebben en de hoop die ze koesteren. Het raakte ons stuk voor stuk. Toen we terug waren gelopen en allemaal huilend op de bank zaten, omdat we deze lieve kindjes moesten achterlaten en ze steeds vroegen of we terugkwamen, bleek dat de kinderen van 2 groepjes (Anna, Maartje en Kris & Doenja, Laura en Tim) ons hadden achtervolgd en nog extra wilden uitzwaaien. Dit raakte ons nog dieper. Na veel geknuffel en gehuil hebben we met z’n veertienen gegrouphugd en gingen we ons klaarmaken voor het ijsje waarop Shobha ons zou trakteren. We gingen dit keer in 3 auto’s richting de ijswinkel, maar de tranen waren nogsteeds niet opgedroogd. Het plezier kwam er weer een beetje in, toen we onze ijsjes kregen en we er allemaal heel erg van genoten. Daarna mochten we nog even inkopen doen bij de supermarkt en vooral het wc-papier werd goed ingekocht, want die was op. Ook kochten we kruiden voor onze moeders, die Shobha had aangewezen. Hierna gingen we terug naar ons huis en moesten we al vrij snel eten, terwijl we allemaal nog vol zaten van het heerlijke ijsje. Maartje begon met het gebed. Iedereen genoot van het heerlijke eten. Na het eten en na de vragen die we mochten stellen aan Shobha, hebben wij de cheque overhandigd aan Shobha. Ze was sprakeloos. Ook hebben we het vaantje van de Lions overhandigd en heeft ze wat lekkers gekregen van onze school. Zij had ook een cadeautje voor ons. Daarna hebben we met z’n allen in de gezamenlijke kamer gewifi’t, terwijl Anna enthousiast aan het dansen was, zoals gewoonlijk. Daarna hebben we met z’n allen op het dakterras gechilld. Het was een emotionele, maar wel bijzondere dag.